«Οικονομική κρίση, μνημόνιο, κοινωνικές επιπτώσεις. Ποιος ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο νέο οικονομικό και κοινωνικό τοπίο. Πώς η Αυτοδιοίκηση μπορεί να σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της οικογένειας»

Ομιλήτρια στην εκδήλωση – συζήτηση με θέμα : «Οικονομική κρίση, μνημόνιο, κοινωνικές επιπτώσεις. Ποιος ο ρόλος της Τοπικής Αυτοδιοίκησης στο νέο οικονομικό και κοινωνικό τοπίο. Πώς η Αυτοδιοίκηση μπορεί να σταθεί ουσιαστικά στο πλευρό της οικογένειας» ήταν η Φεβρωνία Πατριανάκου.

Την εκδήλωση διοργάνωσε ο τ. Δήμαρχος Μελισσίων κ. Μανώλης Γραφάκος και η δημοτική κίνηση «Η Πεντέλη στο Ύψος της» στην αίθουσα του Πολιτιστικού Κέντρου Μελισσίων.

Στην εκδήλωση παρουσιάστηκαν αποσπάσματα από τα αποτελέσματα της έρευνας, η οποία πραγματοποιήθηκε κατόπιν πρωτοβουλίας και ευθύνης της Φεβρωνίας Πατριανάκου, με θέμα «Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων». Η έρευνα διενεργήθηκε σε γονείς παιδιών 10-17 ετών από την εταιρεία δημοσκοπήσεων PULSE με την επιστημονική συνεργασία του Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών (Ε.Κ.Κ.Ε.).

Εκτός από την ίδια ομιλητές στην εκδήλωση ήταν και οι κ.κ:

Γιώργος Αράπογλου, Γενικός Διευθυντής της PULSE, που παρουσίασε την έρευνα

Ιωάννα Τσίγκανου, Διευθύντρια Ερευνών Εθνικού Κέντρου Κοινωνικών Ερευνών και Διευθύντρια Ινστιτούτου Πολιτικής Κοινωνιολογίας

Χριστάκης Μιχάλης, Γεν. Γραμματέας Δήμου Αμαρουσίου

Την εκδήλωση συντόνισε ο κ. Μπασιάκος Γεώργιος δημοσιογράφος του Δημοτικού ραδιοφωνικού σταθμού «ΑΘΗΝΑ 9,84».

Στην ομιλία της η Φεβρωνία Πατριανάκου είπε:

"Αγαπητές φίλες και Αγαπητοί φίλοι,

Τη χώρα μας συγκλονίζει οικονομική κρίση με απροσδιόριστο ακόμα βάθος και ένταση.

Σύμφωνα με το Νόαμ Τσόμσκι (Συνέντευξη στο BHMAgazino, 16-10-2011), η Τρόικα ασχολείται «με το να καταστρέψει την Ελλάδα και υπάρχει σχέδιο γι’ αυτό» και «όσο προχωρούν τα μέτρα θα φέρουν λιγότερη ελπίδα και άρα μεγαλύτερη απελπισία στον κόσμο».

Ο Τζέιμς Γκαλμπρεϊθ (Συνέντευξη στην Κυριακάτικη ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ, 20-11-2011) ισχυρίζεται ότι: «Η Ελλάδα καταστρέφεται εσκεμμένα και μεθοδευμένα ... για παραδειγματισμό...»

Ανεξάρτητα αν συμφωνεί ή διαφωνεί κανείς με τις παραπάνω θέσεις, όλοι μας αναγνωρίζουμε ότι προϋπήρξε βαθιά κρίση αξιών της κοινωνίας, του πολιτικού συστήματος, των θεσμών.

Ενός πολιτικού συστήματος που αδυνατεί με τα συμβατικά εργαλεία και χωρίς ισχυρό πολιτικό θάρρος να αντιμετωπίσει την κρίση.

Ενός πολιτικού συστήματος που οφείλει να εμπνεύσει εθνική ομοψυχία.

Πολιτική όμως δεν είναι ανόητα επικοινωνιακά τερτίπια. Δεν είναι εσωκομματικές ισορροπίες. Είναι η ικανότητα να ανοίγεις δρόμους, να προβλέπεις, να σχεδιάζεις, να χαράζεις στρατηγική, να ασκείς με ρεαλισμό και υπευθυνότητα πολιτικές βασισμένες στην γνώση, στην έρευνα, στην εμπειρία, στην ιστορία.

Η επικεντρωμένη μόνο στους δημοσιονομικούς στόχους μίζερη και αδιέξοδη πολιτική του μνημονίου δεν μπορεί να εμπνεύσει ελπίδα και όραμα, δεν μπορεί να γεννήσει το καινούργιο, δεν μπορεί να αφουγκραστεί την κοινωνία, δεν μπορεί να συγκρατήσει τη μετανάστευση της νέας γενιάς, δεν μπορεί να εντρυφήσει στα προβλήματα που το ίδιο το σύστημα δημιουργεί στα νέα παιδιά.

Πριν τρία χρόνια στη Βρετανία κάθε εβδομάδα επί ένα χρόνο ένα ανήλικο παιδί σκοτωνόταν από μαχαίρι που κρατούσαν άλλα ανήλικα παιδιά.

Είμαι μητέρα δύο αγοριών, υποσχέθηκα στον εαυτό μου ότι με τις μικρές μου δυνάμεις θα προσπαθούσα να μη συμβεί αυτό και στη δική μου πατρίδα.

Συνήθως αυτά τα φαινόμενα από τις Αγγλοσαξονικές χώρες εισάγονται στη χώρα μας με καθυστέρηση 5 έως 7 έτη.

Πριν τρία χρόνια λοιπόν ανέλαβα την ευθύνη διενέργειας έρευνας στο Λεκανοπέδιο με θέμα «Παιδική και Νεανική Βία μέσα από τα Μάτια των Γονέων» ζητώντας την βοήθεια και επιστημονική συνεργασία του Ε.Κ.Κ.Ε. Τα ευρήματα ήταν σημαντικά. Ενημέρωσα τον τότε Υπουργό Παιδείας, κατέθεσα σχετικές ερωτήσεις στη Βουλή, συμμετείχα σε εκδηλώσεις ευαισθητοποίησης.

Τρία χρόνια μετά με αφορμή δημοσιεύματα του τύπου για σοβαρά περιστατικά σχολικής βίας και εκτός Αττικής, σε ένα μάλιστα από αυτά υπήρξε και τραυματισμός με μαχαίρι, με αφορμή επίσης την ενεργοποίηση και τις επισημάνσεις του Συνηγόρου του Παιδιού, αλλά και την εντεινόμενη οικονομική κρίση που γεννά βία και απελπισία, αποφάσισα την επανάληψη της έρευνας.

Οι περισσότεροι με τους οποίους έκανα σχετική συζήτηση με αποθάρρυναν.

Ποιος ασχολείται σήμερα με τέτοια θέματα, ποιος απαντά σε έρευνες πλέον. Ένα είναι το πρόβλημα, η οικονομία.

Ναι αλλά η οικονομία γεννά κραυγές αγωνίας στα παιδιά μας.

Στα παιδιά που φέραμε σ’ ένα κόσμο χωρίς κανόνες, χωρίς προοπτικές, με ψαλιδισμένα όνειρα, λειψή αγάπη και μεγάλες απαιτήσεις.

«Σκέφτομαι σοβαρά να σταματήσω το σχολείο. Να βρω δουλειά, να βοηθήσω την οικογένειά μου». Είναι η κραυγή αγωνίας ενός 15χρονου έφηβου. Οι γονείς του είναι άνεργοι, συνεχείς καβγάδες στο σπίτι, δεν έχει λεφτά ούτε για το λεωφορείο. Πήρε την τηλεφωνική γραμμή στήριξης παιδιών και εφήβων (116-111), που είναι δωρεάν.

Επιτρέψτε μου να αναφερθώ σε πρόσφατα δημοσιεύματα για να γίνει κατανοητό το μέγεθος του προβλήματος:

1.    18-11-2011, ΖΑΚΥΝΘΟΣ, ΜΑΘΗΤΗΣ ΑΠΕΙΛΟΥΣΕ ΜΕ ΟΠΛΟ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΤΑΞΗ

2.    18-11-2011, ΑΡΤΕΜΙΔΑ, ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΜΕ ΠΛΟΥΣΙΟ ΒΙΟΓΡΑΦΙΚΟ

3.    14-11-2011, ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ, ΣΥΝΕΛΛΗΦΘΗ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΠΕΝΤΕ ΑΝΗΛΙΚΩΝ 14-16 ΕΤΩΝ

4.    9-11-2011, ΧΑΝΙΑ, ΤΡΕΙΣ ΑΝΗΛΙΚΟΙ ΧΤΥΠΗΣΑΝ ΚΑΙ ΛΗΣΤΕΨΑΝ 16ΧΡΟΝΟ ΜΑΘΗΤΗ

5.    29-9-2011, ΗΡΑΚΛΕΙΟ, ΛΗΣΤΕΨΕ ΜΕ ΤΗΝ ΑΠΕΙΛΗ ΜΑΧΑΙΡΙΟΥ ΑΝΗΛΙΚΟ ΜΑΘΗΤΗ

6.    23-11-2011, ΕΦΙΑΛΤΗΣ ΓΙΑ ΤΑ ΜΙΚΡΑ ΠΑΙΔΙΑ ΣΥΜΜΟΡΙΑ ΑΝΗΛΙΚΩΝ ΣΤΗ ΛΑΜΙΑ

7.    8-6-2010, ΔΥΟ ΕΦΗΒΕΣ ΣΚΟΤΩΣΑΝ 80ΧΡΟΝΟ ΓΙΑ 10 ΕΥΡΩ

8.    14-11-2011, ΣΗΜΕΡΑ ΣΤΗ ΧΩΡΑ ΜΑΣ ΕΡΓΑΖΟΝΤΑΙ 100.000-150.000 ΠΑΙΔΙΑ. 40.000 ΠΑΙΔΙΑ ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΟ ΣΧΟΛΕΙΟ

Η έρευνα έγινε, επανελήφθη στο Λεκανοπέδιο αλλά αυτή τη φορά διεξήχθη και στην Περιφέρεια. Τα ευρήματα είναι εξαιρετικά σημαντικά και η Πολιτεία πρέπει να ανοίξει τα αυτιά και τα μάτια της. Της λείπει η ευαισθησία. Της λείπει η δύναμη να κατανοήσει ότι το εκπαιδευτικό σύστημα είναι σε λάθος δρόμο.

Όλα αυτά που θα ακούσουμε δεν είναι αριθμοί, δεν είναι ποσοστά, δεν είναι καμπύλες και γραφήματα, είναι τα παιδιά μας. Είναι η νέα γενιά ηλικίας σήμερα 10-17 ετών.

Μια γενιά, που βιώνει το μνημόνιο, τις περικοπές, τα ελλείμματα, την ανεργία, τους καβγάδες, τα οικογενειακά αδιέξοδα, τη σχολική και εξωσχολική βία.

Τα ευρήματα της έρευνας θα τα ακούσατε.

• Ελαφριά επιδείνωση των φαινομένων σχολικής βίας σε σχέση με το 2008. Το σχολείο ο κύριος τόπος εκδήλωσης της Βίας.

• Ένα στα πέντε παιδιά έχει πέσει θύμα ομάδας ανηλίκων. Τα φτωχότερα παιδιά, οι λιγότερο καλοί μαθητές είναι περισσότερο εκτεθειμένα στην επιθετικότητα των συνομηλίκων τους.

• Διπλασιάστηκαν οι οικογένειες που τα φέρνουν δύσκολα, αναγκάζονται να περικόψουν τα φροντιστήρια και τα ιδιαίτερα, οι επιδόσεις των παιδιών πέφτουν.

• Οι εξωσχολικές δραστηριότητες και η πολύπλευρη ανάπτυξη δεξιοτήτων είναι τα πρώτα θύματα.

• Το χαρτζιλίκι και η ψυχαγωγία του παιδιού είναι είδος πολυτελείας.

• Η κρίση δείχνει να ενώνει την οικογένεια σε σχέση με το 2008 αλλά ο 1 στους 10 γονείς εξακολουθεί να αδιαφορεί για το παιδί του.

• Το παιδί κοινωνικοποιείται μέσω Internet. Υπερδιπλάσια ενασχόληση των παιδιών σε σχέση με το 2008. Υπερδιπλάσιοι φίλοι μέσω Internet σε σχέση με όσα οι γονείς δήλωναν το 2008. Επτά στα δέκα παιδιά έχουν ηλεκτρονικές φιλίες.

• Μέσα σε 3 χρόνια άλλο τοπίο. Οι γονείς δεν ξέρουν-δεν απαντούν.

• Μειώνεται η εμπιστοσύνη ότι η οικογένεια μπορεί να δώσει λύσεις.

• Και το πιο σημαντικό εύρημα, τα παιδιά έχουν άγχος από το Δημοτικό. Τέσσερα στα 5 παιδιά έχουν άγχος που γεννά κυρίως το σχολείο και δευτερευόντως η οικογένεια και η κοινωνία.

Αν αυτή είναι η ζωή που ονειρευόμαστε για τα παιδιά μας τότε «τα καταφέραμε».

Είναι ευθύνη μας να τα ξαναβρούμε με τον εαυτό μας, τον αξιακό μας κώδικα, με τις ιδέες μας.

Η οικογένεια μας είναι η υπέρβαση του εγώ στην υποταγή του εμείς.

Η κρίση είναι και ευκαιρία. Ευκαιρία για αλληλεγγύη και συλλογικότητα.

Το πρώτο που πρέπει να μάθει ένα παιδί είναι να ζει ελεύθερο. Και ο δρόμος προς την ελευθερία αρχίζει από την στέρηση διατύπωνε ο Κ. Τσάτσος στους Διαλογισμούς του.

Όχι, την αναγκαστική στέρηση αλλά τη συνειδητή στέρηση.

Τη στέρηση που σε οδηγεί στην ελευθερία από τη φυλακή των κεκτημένων.

Φίλες και φίλοι,

Δεν έχουμε την πολυτέλεια να μετράμε χαμένες γενιές.

Απαιτούμε από την συντεταγμένη Πολιτεία, κεντρική και αυτοδιοικητική, άσκηση γενναίων πολιτικών στην Εκπαίδευση, εδραίωση των κοινωνικών θεσμών.

Σύγχρονες μεθόδους αντιμετώπισης παραβατικών φαινομένων όπως ο θεσμός της σχολικής διαμεσολάβησης και της επανορθωτικής δικαιοσύνης.

Κοινωνικοί λειτουργοί στα σχολεία, συμβουλευτικοί σταθμοί και ψυχική στήριξη στην Αυτοδιοίκηση, διαχρονική και συστηματική παρακολούθηση της εξέλιξης των φαινομένων παραβατικότητας.

Συμβουλευτική στήριξη στην οικογένεια.

Νέο πλαίσιο πρόληψης και πρόβλεψης κινδύνων που συνεπάγονται οι Νέες Τεχνολογίες.

Σε μια εποχή που σχολεία κλείνουν και συγχωνεύονται σε μαζικότερες σχολικές μονάδες, σε μια εποχή που η μάθηση μεταφράζεται σε κόστος για τις ανάγκες του Μνημονίου, οφείλουμε να αντιπαραθέσουμε μια άλλη πολιτική, γιατί τη χρωστάμε στο μέλλον της Πατρίδας, γιατί το χρωστάμε στα παιδιά μας.

Η διαμόρφωση ενός περιβάλλοντος άσκησης αποτελεσματικών πολιτικών για τις νεότερες γενιές είναι αναγκαία πράξη ευθύνης της Πολιτείας.

Πολιτικές πρόληψης και όχι καταστολής, πολιτικές πολύπλευρης γνώσης και ανάπτυξης του συνόλου των δυνατοτήτων, πολιτικές που θα ανοίγουν δρόμους και θα γεννούν ελπίδα. Είναι ευθύνη όλων μας να συνειδητοποιήσουμε την κρισιμότητα των περιστάσεων και να συμβάλλουμε στη διαμόρφωση ενός άλλου περιβάλλοντος για τις νεότερες γενιές.

Η προβολή στο μέλλον είναι αυτές οι γενιές και όχι οι διαχειριστές και υπεύθυνοι της σημερινής κρίσης.

Γιατί τα παιδιά μας και τα παιδιά των παιδιών μας είναι η προβολή του Έθνους μας στο Μέλλον.

Γιατί από αυτά θα ξεπηδήσει το καινούργιο αρκεί να μη τους έχουμε στερήσει:

• Μια Πατρίδα ακέραιη και ελεύθερη

• Μια Δημοκρατία σταθερή

• Την πίστη σε Ιδέες, Αξίες, Αλληλεγγύη και ικανότητα συλλογικότητας.

Όλα τα άλλα θα τα δημιουργήσουν μόνα τους."