ΟΜΙΛΙΑ ΣΤΗΝ ΣΥΝΕΔΡΙΑΣΗ ΤΗΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΗΣ ΝΕΑΣ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑΣ

Πρόεδρε  σήμερα μας φέρατε πιο κοντά στην αλήθεια που πονάει, στο χρέος που οδηγεί.

Σε μια εποχή, που ο πολιτικός λόγος έχει συρρικνωθεί σε μονόλεπτες απαντήσεις για να χωρέσει μέσα στον τηλεοπτικό χρόνο ελπίζω τα μηνύματά σας να φθάσουν σε κάθε Ελληνικό σπίτι σε κάθε Ελληνική οικογένεια χωρίς την μεσολάβηση των τηλεοπτικών μεταφραστών. Γνήσια, ανόθευτα και όχι μέσα από μια εικονική πραγματικότητα.

Μια εικονική πραγματικότητα, που μας κάνει να ξεχνάμε γιατί τόσα χρόνια δίναμε μάχες.

• Μάχες Ιδεών. Τις κερδίσαμε όλες. Η ιδεολογική μας κυριαρχία είναι πλήρης. Απέναντι μας δεν έχουμε ιδέες αλλά τακτικισμούς και αγκυλώσεις.
• Εθνικές μάχες. Από τον Οτσαλάν, τα Ίμια, τον ¶λεξ Ρόντο και  το «Ευχαριστώ την Αμερική» ξαναδώσαμε στην πατρίδα μας  πολυδιάστατη εξωτερική πολιτική, εμβάθυνση σχέσεων εμπιστοσύνης με την Ευρωπαϊκή Ένωση ενεργειακό άνοιγμα στη Ρωσία, εμπορικό και θαλάσσιο άνοιγμα στην αναδυόμενη Κίνα.
• Μάχες για την Οικονομία. Οι σκληρές και αδιέξοδες πολιτικές λιτότητας αντικαταστάθηκαν με ήπια δημοσιονομική στρατηγική περιορισμού των ελλειμμάτων αλλά ταυτόχρονα και αναπτυξιακή στρατηγική. Στρατηγική αύξησης των επενδύσεων, αύξησης των εξαγωγών, μείωσης της ανεργίας και αύξησης του εισοδήματος των εργαζομένων.
• Μάχες για περισσότερο και καλύτερο κοινωνικό κράτος. Ποτέ καμία κυβέρνηση δεν έχει πάρει τόσα θεσμικά μέτρα για την στήριξη των οικονομικά ασθενέστερων. Είμαστε η πρώτη χώρα της ΕΕ στις Κοινωνικές δαπάνες σαν ποσοστό του ΑΕΠ. Δεν σταματάμε, απαιτούμε πάντα περισσότερα. Γιατί, αυτή η μάχη είναι διαρκής και τελικά από την έκβαση της,  θα κριθούμε.

Δεν πρέπει ποτέ να ξεχνάμε ότι, η ταχύτερη αναδιανομή του κοινωνικού μερίσματος της ανάπτυξης και της φορολογικής δικαιοσύνης θα κρίνει και τη σχέση μας με την κοινωνία.

• Μάχες για μια Ανώτατη Εκπαίδευση που θα διαμορφώνει πρώτα απ΄ όλα ελεύθερους και αδογμάτιστους πολίτες.

Μάχες που δώσαμε και τις κερδίσαμε.

Μάχες που δίνουμε και πρέπει να πετύχουμε και δεν χρειαζόμαστε κανένα συνέδριο να τις επικυρώσει.

Γιατί λοιπόν αυτή η εσωστρέφεια;

Γιατί αυτή η αποσυσπείρωση;

Γιατί δεν αντιδρούμε αλλά αντίθετα κάποιοι από εμάς συμμετέχουν σε αυτό το ισοπεδωτικό παιχνίδι;

Πρώτον, γιατί σε κάποιες περιπτώσεις ατομικές στρατηγικές και προσωπικές επιδιώξεις κράτησαν μακριά ικανά στελέχη από την λειτουργία της παράταξης και  λάβωσαν την αμφίδρομη σχέση μας με την κοινωνία.

Σε αυτήν την παράταξη δεν περισσεύει κανείς.

Οι ικανοί δεν βρίσκονται ποτέ αυτόκλητοι στην αυλή της εξουσίας γιατί δεν την έχουν ανάγκη.

Αυτούς πρέπει διαρκώς να αναζητούμε.

Αυτούς θέλουμε να συστρατεύονται στη μάχη που δίνουμε για την Ελλάδα της Αριστείας και του Αύριο.

Δεύτερον η έλλειψη αλληλεγγύης μεταξύ μας είναι αυτή που καταφέρνει το μεγαλύτερο πλήγμα στην Κυβέρνηση, στην Παράταξη. Αν δεν υπάρχει μεταξύ μας ψυχικός δεσμός, συντροφικότητα και συλλογικότητα γιατί να μας εμπιστεύεται η κοινωνία;

Δεν είναι ορατό; Οι πολίτες ανεξαρτήτως κομματικών προτιμήσεων εμπιστεύονται μόνο τον Πρόεδρο κι αν μας ενδιαφέρει να μην ξοδεύεται το πολιτικό κεφάλαιο που λέγεται Καραμανλής είναι γιατί αυτό λειτουργεί προσθετικά στο κεφάλαιο της παράταξης.

Ως πότε θα αποτελούμε την τροχοπέδη του;

Αλήθεια,

Ποιοι από εμάς νομιμοποιούνται να μοιράζουν πιστοποιητικά κομματικής νομιμοφροσύνης;

Ποιοι από εμάς νομιμοποιούνται να χρίζονται αυτόκλητοι λαϊκοί υπερασπιστές;

Ποιοι από εμάς έχουν το δικαίωμα να ζητούν ανθρωποθυσίες για να κατευνάσουν την τηλεοπτική αρένα;

Η απάντηση είναι μία: ΣΥΛΛΟΓΙΚΟΤΗΤΑ

Πολιτική χωρίς συντροφικότητα είναι ποτάμι χωρίς νερό.

Φίλες και φίλοι,

Οι συμπολίτες μας, μας κρίνουν συνεχώς, προσδοκούν πολλά από εμάς, δεν μας συγκρίνουν με το παλαιό και το φθαρμένο.

Προσδοκούν το καινούργιο, το καθαρό, το οραματικό.

Σε μια περίοδο παγκόσμιας αναζήτησης και προκλήσεων εμείς δεν επιτρέπεται να είμαστε βουτηγμένοι στη μιζέρια της εσωστρέφειας.

Τα μηνύματα που εκπέμπει ο Πρωθυπουργός εκφράζοντας την κοινωνία πρέπει να είναι ο οδηγός όλων μας.

Κάθε μέρα οφείλουμε να αναζητούμε το δρόμο της  ευθύνης και της υπεράσπισης του δικαίου, γιατί αυτός είναι ο δρόμος της πολιτικής ηθικής.

Κάθε μέρα πρέπει να πολεμάμε ενεργά τον ισοπεδωτικό φασισμό της απαξίωσης της πολιτικής.

Ας αναλάβουμε όλοι τις ευθύνες μας, ας ανταποκριθούμε στις απαιτήσεις της κοινωνίας.

Η σκληρή δουλειά και η ψυχική ενότητα είναι μονόδρομος.

Σας ευχαριστώ!