Συζήτηση επί του άρθρου και του συνόλου του Σ/Ν του Υπουργείου Οικονομικών «Ενσωμάτωση οδηγίας 2011/16/ΕΕ, ρύθμιση θεμάτων της Ε.Λ.Τ.Ε., αναμόρφωση οργανισμού του Ν.Σ.Κ. και άλλες διατάξεις»

Συμμερίζομαι την πολιτική αντίληψη ότι το μνημόνιο είναι μια δανειακή σύμβαση, η οποία όμως έχει αρχή και τέλος και πεπερασμένη ημερομηνία λήξης. Δεν μπερδεύω τις αναγκαίες αλλαγές και μεταρρυθμίσεις βαπτίζοντάς τες ως μνημονιακές υποχρεώσεις. Επίσης, θεωρώ ότι τα αναγκαία μέτρα δημοσιονομικής προσαρμογής πρέπει να είναι ενταγμένα σε μια γενική πολιτική στρατηγική με γενικούς και ειδικούς στόχους.

Αφορμή γιΆ αυτήν την εισαγωγή αποτέλεσε το άρθρο 65 του προς συζήτηση σχεδίου νόμου. Το άρθρο 65 με μία λέξη επιφέρει μία συνολική αλλαγή στον τρόπο με τον οποίο θα χορηγούνται τα οικογενειακά επιδόματα. Για την καταβολή των οικογενειακών επιδομάτων δεν θα λογίζεται πλέον το φορολογητέο οικογενειακό εισόδημα, αλλά το συνολικό οικογενειακό εισόδημα. Ως οικογενειακό δε επίδομα λογίζεται το ειδικό επίδομα τριτέκνων και πολυτέκνων βάσει του άρθρου 40 του ν. 4141/2013, καθώς επίσης και το ενιαίο επίδομα στήριξης τέκνων του νόμου 4093/2012.

Η διατύπωση της Έκθεσης της Επιστημονικής Επιτροπής της Βουλής -η οποία κατΆ επανάληψη έχει εκφράσει τη θέση της- είναι σαφής και λέει ότι υπάρχει συνταγματικό πρόβλημα στον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίζονται τα οικογενειακά επιδόματα.

Η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής εντοπίζει ότι υπάρχει παραβίαση του άρθρου 21 παράγραφος 2 του Συντάγματος, διότι το συγκεκριμένο άρθρο αναγνωρίζει στις πολύτεκνες οικογένειες ότι δικαιούνται της ειδικής φροντίδας του κράτους και ταυτόχρονα, αποσκοπεί στην αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος της χώρας.

Οι αποφάσεις του Συμβούλιου της Επικρατείας, οι οποίες έχουν εκδοθεί με βάση τη συνταγματική αυτή πρόβλεψη, προβλέπουν ότι δεν είναι συνταγματικώς ανεκτές ρυθμίσεις με τις οποίες ορισμένες πολύτεκνες οικογένειες εξαιρούνται της ανωτέρω κρατικής φροντίδας.

Και με βάση τα παραπάνω, η Επιστημονική Επιτροπή της Βουλής συνεχίζει ότι η θέσπιση τέτοιων εξαιρέσεων με κριτήρια αναγόμενα στο εισόδημα των πολύτεκνων οικογενειών δεν είναι συνταγματικώς επιτρεπτή, ενόψει και του ότι ο συνταγματικός νομοθέτης θεσπίζοντας την υπέρ αυτών ειδική κρατική φροντίδα δεν απέβλεψε στην ενίσχυση αυτών ως κατηγορία οικονομικώς αδυνάτων ή αναξιοπαθούντων προσώπων.

Συνεχίζοντας, λοιπόν, τη σκέψη του συνταγματικού νομοθέτη και τα συμπεράσματα της Επιστημονικής Επιτροπής, εγώ θέλω να εισάγω και τη διάσταση που έγκειται στο ότι η πολύτεκνη οικογένεια βιώνει δυσανάλογα την οικονομική κρίση.

Οι πολύτεκνες οικογένειες καλούνται σήμερα να προσμετρήσουν στο εισόδημά τους τα επιδόματα ανεργίας, τις αποζημιώσεις απολύσεων, τα επιδόματα που ήδη παίρνουν, τα προνοιακά επιδόματα και τα επιδόματα αναπηρίας. Μα, αν προσμετρηθούν αυτά τα επιδόματα, τότε θα πάψουν να δικαιούνται αυτό που συνταγματικά είναι κατοχυρωμένο, δηλαδή την προστασία της πολιτείας προς την πολύτεκνη οικογένεια.

Δεν μπορώ να προσεγγίσω αυτή τη λογική.

Είναι άραγε εισπρακτική;

Μα, η Έκθεση του Γενικού Λογιστηρίου του Κράτους, δεν αποφαίνεται ποιο θα είναι το δημοσιονομικό όφελος που θα προκύψει αν εφαρμοστεί αυτή η ρύθμιση.

Έχουν μελετηθεί οι συνέπειες από τη συγκεκριμένη ρύθμιση;

Αυτό είναι ένα εύλογο ερώτημα.

Υπάρχει ανάλυση σήμερα κόστους-οφέλους για την πολύτεκνη οικογένεια;

Ποια είναι η προσαρμογή σε μια δύσκολη πραγματικότητα;

Μου είναι πάρα πολύ εύκολο, όπως άλλωστε και σε όλους μας, να καταλάβω τι σημαίνει για μια συνταξιούχο αγρότισσα των 330 ευρώ να χάνει την πολυτεκνική σύνταξη των 100 ευρώ. Όμως, θα ήθελα να γνωρίζω τι ωφελείται δημοσιονομικά το δημόσιο από αυτήν τη ρύθμιση.

Είμαστε μια χώρα που διαρκώς συρρικνώνεται.

Δείτε την τελευταία απογραφή του 2011.

Το δημογραφικό είναι το υπΆ αριθμόν «ένα» πρόβλημα της χώρας. Έπεται το οικονομικό. Αυτά τα δύο, όμως, μαζί είναι άρρηκτα συνδεδεμένα και πρέπει σαν τέτοια να τα αντιμετωπίσουμε.

Στην Ευρώπη υπάρχει πολύ μεγάλη συζήτηση, λόγω της δημοσιονομικής προσαρμογής ευρύτερα στο χώρο της Ευρωζώνης, σχετικά με το ποια πρέπει να είναι η ακολουθούμενη πολιτική. Υπάρχει η Γαλλία. Η Γαλλία έχει ένα εκτεταμένο πλέγμα προστασίας της πολύτεκνης οικογένειας και της πολύτεκνης εργαζόμενης μητέρας. Η Γερμανία, αντιθέτως, ακολουθεί μια τελείως διαφορετική πολιτική. Έχει πολύ σφικτή δημογραφική πολιτική και, βεβαίως, έχει και τα ανάλογα αποτελέσματα.

Στη Γαλλία ανά μητέρα αντιστοιχούν 2,1 παιδιά. Ξεπερνάει δηλαδή τα δύο παιδιά. Στη Γερμανία μόλις και ξεπερνάει το ένα παιδί ανά μητέρα. Κατά συνέπεια, μέσα σε αυτά τα χρόνια η Γαλλία κατόρθωσε να υπερκεράσει την εξαιρετικά μεγάλη πληθυσμιακή διαφορά με τη Γερμανία και σε λίγο θα την ξεπεράσει σε πληθυσμό.

Επιπλέον, το 40% των εργαζομένων γυναικών της Γαλλίας που έχουν ανήλικα παιδιά είναι πλήρους απασχόλησης. Μάλιστα παρατηρείται και το φαινόμενο όσο περισσότερο ψηλά είναι σε κλιμάκια εργασιακά οι εργαζόμενες μητέρες τόσο περισσότερα παιδιά έχουν. Σε αντίθεση με τη Γερμανία, όπου οι μισές γυναίκες με παιδιά προσχολικής ηλικίας δεν εργάζονται καθόλου και οι άλλες μισές έχουν είτε ωράριο μερικής απασχόλησης είτε λειτουργούν με ωρομίσθιο εργασιακό καθεστώς.

Κατά συνέπεια, θα πρέπει να ανοίξει μια ευρυτάτη συζήτηση και να αναζητήσουμε πάρα πολύ γρήγορα ποια ακριβώς δημογραφική πολιτική ακολουθούμε, ποια είναι η στρατηγική και η στόχευση μιας χώρας, η οποία διαρκώς συρρικνώνεται, έχει πολύ μεγάλη ανάγκη αύξησης του πληθυσμού της και ταυτόχρονα επιστρατεύει δυνάμεις και ισχύ, για να μη φύγουν τα παιδιά της.

Θα περάσω στις δύο τροπολογίες, τις οποίες είχα καταθέσει και οι οποίες μάλιστα ήταν τροπολογίες που προκλήθηκαν κατόπιν επιστολής που απέστειλε στην Επιτροπή Οικονομικών ο Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και είναι εύλογες, με μηδενικό δημοσιονομικό κόστος και με δημόσιο όφελος όσον αφορά την κουλτούρα και τη γνώση που θα αποκτηθεί. Πρόκειται για την τροπολογία με γενικό αριθμό 613 και ειδικό αριθμό 115 και για την τροπολογία με γενικό αριθμό 614 και ειδικό αριθμό 116.

Η πρώτη τροπολογία αφορά τη δυνατότητα να έχουν τα μέλη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους αυτό που είναι ήδη θεσμοθετημένο για τους δικαστικούς λειτουργούς, δηλαδή να μπορούν να παίρνουν άδεια άνευ αποδοχών και να αναλαμβάνουν θέσεις στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή, σε διεθνείς οργανισμούς και ταυτόχρονα σε νομικά πρόσωπα δημοσίου ή ιδιωτικού δικαίου που ανήκουν σε αυτούς τους οργανισμούς.

Η χώρα αντιμετωπίζει πολύ μεγάλες προκλήσεις και πρέπει να συμμετέχει παντού. Κατά συνέπεια, η εξειδίκευση αυτών των στελεχών θα βοηθήσει εξαιρετικά τη δημόσια διοίκηση και την αναβάθμιση της νομικής υπεράσπισης του δημοσίου. Είναι προφανές ότι από μία τέτοια ρύθμιση τα στελέχη του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους θα αποκτήσουν εμπειρία, τεχνογνωσία, επιστημονική γνώση και εμείς θα αποκτήσουμε, ως δημόσιο, στελέχη υψηλής εξειδίκευσης και εμπειρίας.

Η δεύτερη τροπολογία αποτελεί πάλι αίτημα του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους και αφορά τη δυνατότητα να υπερασπίζονται και να εκπροσωπούν αυτοπροσώπως τον εαυτό τους ενώπιον των δικαστηρίων οι λειτουργοί του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους. Απολύτως εύλογο.

Ο Υπουργός –και καλώ το Υπουργείο να επανεξετάσει τη θέση του και στις δύο τροπολογίες- το πρώτο το οποίο ισχυρίστηκε είναι ότι αυτά δεν διετυπώθησαν από την εκπρόσωπο του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους κατά την ακρόαση φορέων. Μα, υπάρχει επιστολή προς την Επιτροπή Οικονομικών, στην οποία απευθύνεται ο Πρόεδρος του Νομικού Συμβουλίου και αιτείται αυτά τα δύο ζητήματα. ¶ρα, θα πρέπει να υπάρχει μια ισχυρή διατύπωση γνώμης, προκειμένου αυτά να απορριφθούν ή να γίνουν αποδεκτά.

Για τη μία τροπολογία υπάρχει επίκληση του Υπουργείου Δικαιοσύνης ήδη από τον παριστάμενο Υπουργό μέσα στην Επιτροπή Οικονομικών.

Δεν υπάρχει γραπτή απάντηση και δεν υπάρχει κάποιος που επισήμως να βγει και να αιτιολογήσει γιατί αντίκειται η αυτοπρόσωπη παρουσία των μελών του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους ενώπιον των δικαστηρίων στον Κώδικα Δικηγόρων.

Δεν μπορώ να το καταλάβω αυτό. Δεν μπόρεσα να βρω ούτε μία διάταξη που να μπορώ να βλέπω σύγκρουση συμφερόντων. Εν πάση περιπτώσει, ακόμη κι αν υπάρχει -και εγώ δεν μπόρεσα να το εντοπίσω- καλό θα ήταν το αρμόδιο Υπουργείο Δικαιοσύνης, που επικαλείται το Υπουργείο Οικονομικών, να τεκμηριώσει την αντίληψή του.

Επιπλέον, είπε ότι η δεύτερη τροπολογία δεν γίνεται αποδεκτή με την αντίληψη ότι πιθανά να δημιουργηθούν προβλήματα αν δοθεί άνευ αποδοχών άδεια σε κάποιο μέλος του Νομικού Συμβουλίου για να μας εκπροσωπήσει σε κάποιον οργανισμό. Έναντι του πιθανολογουμένου προβλήματος, που μπορεί να μην υπάρξει ποτέ, απορρίπτεται η σίγουρη δυνατότητα το δημόσιο –επαναλαμβάνω, χωρίς δημοσιονομικό κόστος- να αποκτήσει εξειδίκευση υψηλής νομικής εμπειρίας. Παρακαλώ, να επανεξετάσει τη θέση του το Υπουργείο.