Ομιλία Φεβρωνίας Πατριανάκου στην εκδήλωση με θέμα: «Κύπρος – Αγώνας για επιβίωση και ελευθερία»

"... Έχουμε ευθύνες γιατί υποταχθήκαμε ως λαός και ως έθνος στο νόμο του Ισχυροτέρου και στο φόβο που γεννά η απώλεια των κεκτημένων του ευδαιμονισμού. Επιτρέψτε μου να παραφράσω μια φράση από το κορυφαίο διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου. Παραλάβαμε Έθνος δεν θα παραδώσουμε κοινότητες. Η Ελλάδα και η Κύπρος του σήμερα αναμετρώνται με την Ιστορία. Καλούμαστε να επιβιώσουμε όχι ως άτομα αλλά ως τρισχιλιετής συλλογική οντότητα με μέλλον και ταυτότητα. Ως Έθνος Ευημερίας, Ανάπτυξης, Προόδου, Πολιτισμού, Παιδείας, Τέχνης και Επιστήμης. Ως παράγων πολιτισμού και σταθερότητας μεταξύ Δύσης και Ανατολής.
..."

Αγαπητές φίλοι και φίλοι

έχω την τιμή να βρίσκομαι ανάμεσα σ’ ένα μυημένο κοινό και σ’ ένα πάνελ προσωπικοτήτων που έχουν αφιερώσει μεγάλο μέρος της ζωής και της δράσης τους στα δίκαια του Κυπριακού Ελληνισμού και του αγώνα για ενιαία και ανεξάρτητη Κυπριακή Δημοκρατία.

Η σημερινή εκδήλωση πραγματοποιείται με τελείως διαφορετικούς πολιτικούς όρους σε σχέση με τα δεδομένα πριν από ένα χρόνο.

Η Κυπριακή Δημοκρατία υφίσταται ασφυκτικές πιέσεις και η Ελλάδα βρίσκεται υπό την επικυριαρχία του Δ.Ν.Τ. εγκλωβισμένη, αποπροσανατολισμένη και αναδιανεμόμενη.

Το Δ.Ν.Τ. σε όποια χώρα και αν επενέβη διεθνώς ισοπέδωσε τον εθνικό πλούτο και τον αναδιένειμε κατά το δοκούν σε επιλεγμένες οικονομικές ολιγαρχίες.

Μέσα σε ελάχιστους μήνες επιχειρείται αλλοίωση του εκλογικού σώματος με το Ν/Σ για το Μεταναστευτικό.

Προωθείται περαιτέρω αστικοποίηση και περιφερειακή υποβάθμιση μέσω του «Καλλικράτη».

Οι μεγάλες ενεργειακές συμφωνίες ακυρώθηκαν και μεγάλοι τομείς επιχειρήσεων του Δημοσίου Τομέα θα εκποιηθούν με αιφνιδιαστικές ταχύτητες. Τα Ναυπηγεία Σκαραμαγκά ήταν η αρχή.

Ο Τραπεζικός τομέας έχει υποστεί καίριο πλήγμα.

Το κοινωνικό κράτος αποδομείται.

Οι απειλούμενες κοινωνικές αναταραχές και εντάσεις χρησιμοποιούνται ως μέσο επιδείνωσης της διεθνούς εικόνας της χώρας και περαιτέρω υποβάθμισης της αξιοπιστίας της.

Μέσα σε αυτό το περιβάλλον, με μια Ελλάδα αποδυναμωμένη, η Κυπριακή Δημοκρατία ωθείται να αποδεχθεί λύσεις αντίθετες με τη βούληση του Κυπριακού λαού.

Αγαπητοί φίλοι,

ανήκω σ’ αυτούς που πιστεύουν στο αλάνθαστο ένστικτο του λαού.

Πιστεύω στην ύπαρξη δυνατής Ιστορικής μνήμης που υποσυνείδητα μας οδηγεί σε κορυφαίες επιλογές και υπερβάσεις, αλλά πιστεύω και στην δύναμη ή την αδυναμία των ηγεσιών που καθορίζουν με την στάση τους αν θα καλλιεργήσουν την αυτοπεποίθηση, τη σιγουριά, την ανταπόδοση των θυσιών ή αν με τη στάση και την συμπεριφορά τους θα καλλιεργήσουν στο συλλογικό υποσυνείδητο τα ισχυρά ρεύματα του φόβου, της ανασφάλειας, της ιδεολογικοποιημένης και εξορθολογισμένης υποτέλειας και της μιζέριας.

Κορυφαία στιγμή στην σύγχρονη Ιστορία του Ελληνισμού είναι το ΟΧΙ στο σχέδιο ΑΝΑΝ.

Οι δύο τότε ηγέτες, (Τ. Παπαδόπουλος - Κ. Καραμανλής) που σε μια μοναδική σύμπνοια λαϊκής βούλησης και ηγεσίας, εξέφρασαν τον Ελληνισμό κόντρα στις ημεδαπές και αλλοδαπές δυνάμεις του πολιτικού κατεστημένου, στη συνέχεια περιθωριοποιήθηκαν και ηττήθηκαν από τον ίδιο το λαό τους.

Ο Τάσος Παπαδόπουλος, που ο ίδιος ο Κόλιν Πάουελ, (τότε) ΥΠΕΞ των ΗΠΑ, υπέδειξε να απομακρυνθεί από την Προεδρία για να επιλυθεί το Κυπριακό, δεν πέρασε ούτε στο δεύτερο γύρο των Κυπριακών Προεδρικών εκλογών το 2008, μόλις 4 χρόνια μετά το ΟΧΙ του Κυπριακού Δημοψηφίσματος. Ο Κυπριακός λαός έλαβε τα συγχαρητήρια Ερντογάν για την καταψήφισή του. Λίγους μήνες αργότερα απεβίωσε και ένα χρόνο μετά η σορός του βεβηλώθηκε.

Ο δεύτερος ηγέτης είναι ο Κ. Καραμανλής με την στρατηγική των ενεργειακών αγωγών, των μεταφορών και των τηλεπικοινωνιών, αλλά και με το 2Ο μεγάλο ΟΧΙ στο Βουκουρέστι όπου αναδιέταξε όλο τον στρατηγικό σχεδιασμό των ΗΠΑ μέσω του ΝΑΤΟ.

Ο Κώστας Καραμανλής γνώριζε το τίμημα του ΟΧΙ. Σήμερα λοιδορείται συστηματικά από υπαγορευμένα συμφέροντα και κονδυλοφόρους.

Ο πυρήνας της Ιστορίας μας από την αρχαιότητα έως σήμερα είναι πανομοιότυπος. Τα χαρακτηριστικά της φυλής, προκειμένου αυτή να χειραγωγηθεί, αναλύονται, μετρούνται, γίνονται αντικείμενο πειραματισμού.

Ελλάδα και Κύπρος είναι τα χαρακτηριστικότερα παραδείγματα όσων ισχυρίζονται ότι στις διακρατικές σχέσεις οι σταθερές της Ιστορίας και της Γεωγραφίας κυριαρχούν επί της βούλησης αυτών που πρόσκαιρα εξασκούν την αρχηγία. Η Κύπρος σύμφωνα με τον Υπουργό Αποικιών της Βρετανικής Αυτοκρατορίας Λόρδο Χόπκινσον ήταν καταδικασμένη, όπως κυνικά ελέχθη το 1954, «να στερείται εσαεί του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης και της ανεξαρτησίας γιατί ακριβώς η γεωστρατηγική της θέση της επιβάλλει την ανελευθερία».

Όμως, ο Κυπριακός λαός αντιστέκεται διαχρονικά. Στην σύγχρονη Ιστορία του με τον απελευθερωτικό αγώνα της δεκαετίας του ’50 αλλά και με το πρόσφατο 76% της απόρριψης του Σχεδίου Ανάν, κόντρα στις διεθνείς αφόρητες πιέσεις και απειλές για defacto αναγνώριση του ψευδοκράτους και για διπλωματική απομόνωση.

Ο Κυπριακός λαός δεν λύγισε, δεν υπέκυψε, δεν υπέγραψε τον αυτοαφανισμό του.

Οι σημερινές Κυβερνήσεις Ελλάδας και Κύπρου δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είναι εντολοδόχοι και κάθε σκέψη, πράξη, ενέργειά τους πρέπει να διερμηνεύει τη βούληση και τη συνείδηση του εντολέα λαού της.

Το σύνολο του πολιτικού κόσμου οφείλει να χαράξει εθνική στρατηγική και σχέδιο και να αποφασίσει να το υπερασπιστεί με σταθερότητα και σε βάθος χρόνου.

Όλα όσα συνέβησαν στην Κύπρο από τον διχασμό ως την παράνομη εισβολή-κατοχή καθώς και στην ευρύτερη περιοχή των Βαλκανίων με τον διαμελισμό της Γιουγκοσλαβίας αλλά και όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ελλάδα επαναλαμβάνουν ιστορικά κίνητρα και διακρατικές συμπεριφορές και ως τέτοια, είναι και θα πρέπει να είναι, τις περισσότερες φορές προβλέψιμα από ηγεσίες με στρατηγική αντίληψη του περιβάλλοντος.

Ηγεσίες και λαοί με Ιστορική γνώση και μνήμη μπορούν να αλλάξουν τον ρουν. Μπορούν να ανατρέψουν και να επανασχεδιάσουν. Αρκεί να γνωρίζεις καλά τον εαυτό σου, να γνωρίζεις καλά τον εχθρό σου και η νίκη είναι δική σου.

Στα εργαστήρια των Αμερικανικών Πανεπιστημίων, των think tanks, των οποίων οι σχετικές έρευνες  γίνονται για λογαριασμό ή υιοθετούνται από το Πενταγώνο αναπτύχθηκαν -μεταξύ άλλων- οι στρατηγικές της «ήπιας ισχύος», σε συνέχεια «της επιβολής ειρήνης» που δοκιμάστηκε στη Γιουγκοσλαβία ως δόγμα του ΝΑΤΟ. Στη λογική αυτή  της ανάπτυξης εναλλακτικών στρατηγικών για το μέλλον, εντάσσονται και η αποδόμηση ή ο επαναπροσδιορισμός του Κεμαλισμού και του κοσμικού κράτους και η ανοικοδόμηση του Νεοθωμανισμού από το Σεράγεβο ως τον Περσικό Κόλπο.

Η ταχύτατη αφομοίωση από το δίδυμο Νταβούτογλου - Ερντογάν, των εφαρμοζόμενων και υπό διαμόρφωση πολιτικών που στηρίζονται σε παρεμφερείς θεωρίες και σχεδιασμούς -μεταξύ δε αυτών σημαντική θέση κατέχουν αυτές που εκφράζει ο Πολ Κέννεντυ του πανεπιστημίου Yale στο σύγγραμμα του «Κρίσιμα κράτη»,- οδήγησαν τον Ερντογάν σε προσέγγιση με το Ιράν, τις Αραβικές χώρες, και τα Βαλκάνια. Σε διακηρυκτικό επίπεδο δε, η νέα αυτή προσέγγιση στην εξωτερική πολιτική της Τουρκίας εκφράστηκε με  την πρόσφατη κυνική επίκληση, παρουσία 80.000 ομοθρήσκων του, κατά την 15η επέτειο της σφαγής 8.000 μουσουλμάνων αμάχων στη Σρεμπρένιτσα, ότι “το Βελιγράδι είναι ο καλύτερος φίλος της Άγκυρας”.

Σε αυτό το τοπίο η Ελλάδα και η Κύπρος για τους ίδιους αναλυτές αντιμετωπίζονται ως μια εγγενής ανωμαλία διότι ανήκουν στην Ε.Ε. και όχι στη Μέση Ανατολή περιπλέκοντας τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς.

Αγαπητές φίλες και φίλοι,

όλοι επιθυμούμε μια δίκαιη και βιώσιμη λύση με βάση:

• Την Ευρωπαϊκή και διεθνή νομιμότητα
• Το δεσμευτικό δίκαιο των Συμβάσεων της Γενεύης και των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
• Το σύνολο της Ευρωπαϊκής νομικής και πολιτικής τάξης.

Ζούμε όμως στην πραγματική ζωή. Τίποτα δεν χαρίζεται, τίποτα δεν είναι αυτονόητο.

Πρωταρχικό ρόλο στην ομάδα συνεργατών του τέως Γ.Γ. ΟΗΕ Κόφι Ανάν είχε ο Ελβετός DidierPfirter ο οποίος ήταν και εκ των συντακτών του Σχεδίου Ανάν.

Σ’ ένα άρθρο του το 2007 καταδικάζει αυτό που με το Σχέδιο Ανάν προσπάθησαν να επιβάλλουν στον Κυπριακό λαό. «Από πλευράς ανθρώπινων δικαιωμάτων ο γεωγραφικός διαχωρισμός δύο ξεχωριστών εθνικών ομάδων είναι εξαιρετικά προβληματικό εγχείρημα …» και συνεχίζει «…κάτω από ομαλές συνθήκες φαίνεται κυριολεκτικά αδύνατο να βρεθεί ένα νόμιμο δημόσιο συμφέρον που θα ήταν αρκετά ισχυρό για να δικαιολογήσει μια τέτοια δραστική επέμβαση στα ανθρώπινα δικαιώματα».

Παρόμοια εγχειρήματα απέτυχαν στην Τσεχοσλοβακία και καρκινοβατούν στο Βέλγιο, ακόμη και επί ευρωπαϊκού εδάφους δηλαδή, παρ’ όλο που τα ανθρώπινα δικαιώματα της ελεύθερης διακίνησης, εγκατάστασης, της ιδιοκτησίας και των πολιτικών δικαιωμάτων ήταν κατοχυρωμένα, σε αντίθεση με τις προβλέψεις του Σχεδίου Ανάν.

Επειδή λοιπόν τίποτε δεν χαρίζεται, και ο Γολγοθάς δεν έχει Ανάσταση αν δεν την πιστεύεις, ας αναζητήσουμε μήπως δεν έχουμε αντοχές για να παλέψουμε για τα δίκαια του Κυπριακού λαού και του Ελληνισμού.

Βουτηγμένοι στον ευδαιμονισμό, με γλωσσική αλλοίωση, με θρησκευτική συνείδηση διαβρωμένη, με ελαχίστη Ιστορική γνώση των νεότερων γενεών, με ηγέτες και σύμβολα που παραδίδονται εύκολα στην Πυρά, με ξεχασμένους ήρωες. Παλληκαρίδης, Αυξεντίου, Καραολής, Δημητρίου, Μάτσης, Λένας, Γρίβας, Διγενής.

Ο Τάσος Ισαάκ και ο Σολωμός Σολωμού παλληκάρια μακελεύτηκαν πρόσφατα από τον Τούρκο. Τους θυμάται κανείς;

Εκατοντάδες αγνοούμενοι αποκαλύπτεται ότι εκτελέστηκαν εν ψυχρώ. Η θάλασσα δυτικά της Κερύνειας βαφόταν κόκκινη. Τιμωρήθηκε κανείς;

Πόσους μήνες έχετε να ακούσετε είδηση για την Κύπρο και τις διαδικασίες επίλυσης του Κυπριακού από τα εγχώρια τηλεοπτικά κανάλια;

Όχι δεν φταίνε μόνο οι άλλοι.

Δεν φταίνε μόνο οι ηγεσίες.

Δεν φταίνε οι ξένοι που προωθούν σχέδια επ’ ωφελεία των δικών τους συμφερόντων.

Δεν φταίνε όσοι μεθοδεύουν αναβίωση της φιλοσοφίας του Σχεδίου Ανάν.

Φταίμε όλοι εμείς που δεν μαθαίνουμε στα παιδιά μας την Ιστορία που δεν διδάσκει το σχολείο, που δεν τα ανατρέφουμε στη σκιά των Μεγάλων.

Φταίμε εμείς γιατί ανεχόμαστε ηγεσίες κατώτερες των περιστάσεων για ευτελείς λόγους.

Φταίμε γιατί ανεχόμαστε τη σιωπή των πνευματικών ανθρώπων της χώρας.

Έχουμε ευθύνες γιατί παραδώσαμε την πληροφόρησή μας σ’ εκείνους που ξέρουν να χειραγωγούν αλλά όχι και να εμπνέουν.

Έχουμε ευθύνες γιατί υποταχθήκαμε ως λαός και ως έθνος στο νόμο του Ισχυροτέρου και στο φόβο που γεννά η απώλεια των κεκτημένων του ευδαιμονισμού.

Επιτρέψτε μου να παραφράσω μια φράση από το κορυφαίο διάγγελμα του Τάσσου Παπαδόπουλου.

Παραλάβαμε Έθνος δεν θα παραδώσουμε κοινότητες.

Η Ελλάδα και η Κύπρος του σήμερα αναμετρώνται με την Ιστορία.

Καλούμαστε να επιβιώσουμε όχι ως άτομα αλλά ως τρισχιλιετής συλλογική οντότητα με μέλλον και ταυτότητα.

Ως Έθνος Ευημερίας, Ανάπτυξης, Προόδου, Πολιτισμού, Παιδείας, Τέχνης και Επιστήμης.

Ως παράγων πολιτισμού και σταθερότητας μεταξύ Δύσης και Ανατολής.

Η Ελλάδα και η Κύπρος από «Ορθόδοξη ασυνέχεια» της Δύσης σύμφωνα με κάποια αμερικάνικα think tanks να γίνουν ο ακρογωνιαίος λίθος ισχύος μιας Ευρώπης που θα υπηρετεί τα συμφέροντα των λαών της και των συνιστωσών κρατών μελών της.

Μιας Ευρώπης θεμελιωμένης στα Ανθρώπινα Δικαιώματα.

Μιας Ευρώπης Δημοκρατικού βάθους, πολιτικά ενοποιημένης και στρατηγικά χειραφετημένης.

Σε μια Ευρώπη που η αναβίωση της φιλοσοφίας του Σχεδίου Ανάν θα μπορούσε να ηχεί μόνο ως κακόγουστο αστείο.