Ομιλία στην συζήτηση της τρίτης ενότητας των αναθεωρητέων διατάξεων του Συντάγματος, δηλαδή τα άρθρα 24 παράγραφος 1, 117 παράγραφος 3, 29 παράγραφοι 2 και 3, 57 παράγραφος 1, 58, 62 και 115 παράγραφος 2.

«...προσπάθεια μονοπώλησης της περιβαλλοντικής ευαισθησίας και των περιβαλλοντικών κεκτημένων από άλλους χώρους, όταν αυτή η παράταξη στην οποία ανήκουμε ήταν η πρώτη η οποία έβαλε τη διαφύλαξη της πολιτισμικής και περιβαλλοντικής μας κληρονομιάς μέσα στα άρθρα του Συντάγματος και τα χαρακτήρισε ως ύψιστες και πρωταρχικές αξίες...»

Κυρίες και κύριοι συνάδελφοι,

διαδεχόμενη στο βήμα τη συνάδελφο κ. Πιπιλή αισθάνθηκα απόλυτα την οργή και την πίκρα της από την προσπάθεια μονοπώλησης της περιβαλλοντικής ευαισθησίας και των περιβαλλοντικών κεκτημένων από άλλους χώρους, όταν αυτή η παράταξη στην οποία ανήκουμε ήταν η πρώτη η οποία έβαλε τη διαφύλαξη της πολιτισμικής και περιβαλλοντικής μας κληρονομιάς μέσα στα άρθρα του Συντάγματος και τα χαρακτήρισε ως ύψιστες και πρωταρχικές αξίες.

Με δεδομένη την άρνηση υπερψήφισης της τροποποίησης του άρθρου 24 από τα συμμετέχοντα στη διαδικασία κόμματα της Αντιπολίτευσης, θα περιοριστώ μόνο σε καταγραφή διαπιστώσεων και όχι επί της ουσίας συζήτηση του αναθεωρητέου άρθρου.

Πρώτον, φοβικά σύνδρομα και δημαγωγική μονοπώληση της περιβαλλοντικής ευαισθησίας δεν επέτρεψαν να αναπτυχθεί ένας δημιουργικός και σε βάθος διάλογος για τις περιβαλλοντικές στρεβλώσεις που παρά το άκαμπτο περιβαλλοντικό θεσμικό πλαίσιο εξακολουθούν να υπάρχουν και να πολλαπλασιάζονται.

Διαπίστωση δεύτερη: με την προτεινόμενη αναθεώρηση δεν θίγεται η έννοια του περιβαλλοντικού κεκτημένου και της αειφόρου ανάπτυξης.

Τρίτον, καμιά συνταγματική ρύθμιση δεν μπορεί να υποκαταστήσει την έλλειψη οικολογικής συνείδησης, την έλλειψη οικολογικής ατομικής ευθύνης.

Τέταρτον, ούτε η συνταγματική ρύθμιση, αλλά ούτε και ο αποκαλούμενος δικαστικός ακτιβισμός μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν την ατελή, αποσπασματική, επιλεκτική εφαρμογή των σχετικών νόμων από τη διοίκηση, είτε την κρατική είτε την τοπική αυτοδιοίκηση. Δεν μπόρεσαν να αντιμετωπίσουν τα μικρά και μεγάλα περιβαλλοντικά εγκλήματα που έχουν γίνει στη χώρα μας.

Πέμπτον, τα δασικά οικοσυστήματα δεν απειλούνται μόνο από την άναρχη ανάπτυξη και τη ρύπανση του περιβάλλοντος, αλλά και από τις κλιματικές αλλαγές και γι’ αυτό πρέπει να ασκηθεί πολιτική άμεσης και αποτελεσματικής προστασίας τους, χωρίς αγκυλώσεις, με θεσμική κατοχύρωση.

Έκτον, η άρνηση εξορθολογισμού του θεσμικού πλαισίου θα οδηγήσει σε περαιτέρω ανάπτυξη αδιεξόδων.

Έβδομον, καμιά πολιτική προστατευτική του περιβάλλοντος δεν μπορεί να ασκηθεί χωρίς γενικό και ειδικά χωροταξικά πλαίσια, χωρίς δασολόγιο, χωρίς κτηματολόγιο.

Όγδοο, καμιά πολιτική περιβάλλοντος δεν μπορεί να ασκηθεί αν για κάθε έλληνα πολίτη δεν απεξαρτηθεί η έννοια της ιδιοκτησίας από την έννοια της δόμησης. Πρέπει όλοι να συνειδητοποιήσουμε ότι η ιδιοκτησία γης δεν μας καθιστά και εν δυνάμει ιδιοκτήτες δομημένων ακινήτων.

Κλείνοντας με αυτές τις διαπιστώσεις, το μόνο που θέλω να εκφράσω είναι η θλίψη μου, γιατί σε ένα πολύ μεγάλο ζήτημα δεν αναπτύχθηκε κατόπιν φοβικών συνδρόμων η κουβέντα που έπρεπε να αναπτυχθεί.

Και ας περάσουμε εκεί που δείχνει να υπάρχει πολιτική συναίνεση, δηλαδή στο άρθρο 57. Η θέσπιση του πλήρους ασυμβίβαστου μεταξύ επαγγελματικής δραστηριότητας και του βουλευτικού αξιώματος λειτούργησε αποκλειστικά στην κατεύθυνση της υποβάθμισης του βουλευτικού αξιώματος σε επάγγελμα με τρόπο τέτοιο που έτσι τουλάχιστον η κοινωνία το προσέλαβε.

Το ασυμβίβαστο δεν μπόρεσε να τεκμηριωθεί νομικά, διότι κατέπεσε με αποφάσεις του Ευρωπαϊκού Δικαστηρίου Δικαιωμάτων του Ανθρώπου, το οποίο δέχθηκε ομοφώνως ότι υπήρξε παραβίαση του Τρίτου Πρόσθετου Πρωτοκόλλου όσον αφορά το δικαίωμα για ελεύθερες εκλογές.

Το ασυμβίβαστο δεν δικαιώθηκε πολιτικά, διότι δεν λειτούργησε αποτρεπτικά όσον αφορά τη συμμετοχή ενεργών και καταξιωμένων επαγγελματικά πολιτών στη διεκδίκηση του βουλευτικού αξιώματος.

Το ασυμβίβαστο δεν ανταποκρίθηκε στην προσδοκία της ενεργού συμμετοχής των Βουλευτών στην κοινοβουλευτική τους δραστηριότητα.

Η συμμετοχή δεν σχετίζεται με την επαγγελματική ενασχόληση, αλλά με μια σειρά άλλους παράγοντες, στους οποίους οφείλουμε να παρέμβουμε και να δράσουμε άμεσα και αποτελεσματικά – και ας ξεκινήσουμε από τον Κανονισμό της Βουλής.

Η επαγγελματική δραστηριότητα του Βουλευτή είναι ζήτημα κατά κύριο λόγο ατομικής ευθύνης όσον αφορά τη διαχείριση του χρόνου του και την προσωπική του απαίτηση όσον αφορά την ικανοποιητική άσκηση των κοινοβουλευτικών του καθηκόντων, αλλά και την επαρκή εκπροσώπηση των εκλογέων της περιφέρειάς του.

Όσον αφορά όμως την ηθική διάσταση της φύσης της επαγγελματικής δραστηριότητας και πάλι δεν μπορεί να αποτελεί νομική απαγόρευση, αλλά ατομική, πολιτική και ηθική ευθύνη, που ελέγχεται από τον εκλογέα ψηφοφόρο, αλλά και από τον πολιτικό φορέα, στα πλαίσια του οποίου δρα ο Βουλευτής.

Αντίθετα, είναι απαίτηση του πολιτικού μας συστήματος ικανοί και καταξιωμένοι πολίτες να μετέχουν του δικαιώματος του εκλέγεσθαι, εκπρόσωποι της κοινωνίας, αυτόνομοι, ανεξάρτητοι, χωρίς περιορισμούς να τιμούν και να υπηρετούν το βουλευτικό αξίωμα.

Η διεθνής τάση απαξίωσης του ρόλου του Βουλευτή και της πολιτικής ευνοείται από τις δυνάμεις που διεκδικούν τη συνδιαχείριση στην άσκηση της εξουσίας. Αποτελεί ευθύνη των πολιτών, αλλά και των πολιτικών κομμάτων η υπεράσπιση της πολιτικής, του ρόλου και της αξιοπρέπειας των πολιτικών.

Στα πλαίσια αυτά προτείνεται και η Αναθεώρηση του άρθρου 62, σχετικά με τη χορήγηση βουλευτικής ασυλίας. Σύμφωνα με την πρότασή μας, η βουλευτική ασυλία χορηγείται από τη Βουλή μόνο εάν προκύπτει πολιτική σκοπιμότητα ή παρεμπόδιση της ελεύθερης άσκησης των καθηκόντων του Βουλευτή.

Η κατάχρηση της παροχής βουλευτικής ασυλίας στο παρελθόν είχε οδηγήσει στην αντιμετώπιση του Κοινοβουλίου ως συντεχνιακού σώματος, που απολαμβάνει ειδικών προνομίων έναντι όλων των υπολοίπων πολιτών, αλλά και ότι έθιγε το δικαίωμα του ατόμου στη δικαστική προστασία.

Επειδή η αναβάθμιση του πολιτικού μας συστήματος περνά μέσα από τη βούληση της κοινωνίας για ισονομία, ισοπολιτεία, για διαφάνεια και εξυγίανση, οφείλουν οι αντιπρόσωποι του λαού και, πρώτα από όλα, αυτοί να περιστείλουν τα δικαιώματα που στρεβλά ή καταχρηστικά ασκήθηκαν.

Αγαπητοί συνάδελφοι,

δυστυχώς, σ’ αυτήν την Αναθεώρηση, ενώ άνοιξαν πολύ μεγάλα ζητήματα, που θα μπορούσαν πραγματικά να ανοίξουν ένα διαφορετικό αύριο στην πολιτική, οικονομική, περιβαλλοντική και αναπτυξιακή προοπτική του τόπου, κάποιοι φρόντισαν μέσα από φοβικά σύνδρομα να τα κλείσουν άρον-άρον.

Μάλιστα, διαβάζοντας σήμερα άρθρο του Μανώλη Κοττάκη, αντιλαμβάνομαι ότι το κόμμα της Αξιωματικής Αντιπολίτευσης επιρρίπτει ευθύνες στα κόμματα της Αντιπολίτευσης, τα οποία συμμετέχουν στην αναθεωρητική διαδικασία, διότι θα καθυστερήσει η Συνταγματική Αναθεώρηση δέκα χρόνια υπ’ ευθύνη τους, επειδή θα υπερψηφίσουν κάποιες διατάξεις.

Επιτέλους, η πολιτική υποκρισία σ’ αυτόν τον τόπο έχει κρατήσει τον τόπο πολλά χρόνια πίσω. Ελπίζουμε, όμως, με τη μεταρρυθμιστική μας πολιτική να μπορέσουμε να κάνουμε τις δράσεις και τις τομές, ούτως ώστε να αλλάξουμε σελίδα.

Ευχαριστώ πολύ.